Er was eens, niet zo heel erg lang geleden en ook niet zo gek ver hier vandaan, een klein Montessorischooltje met een grote droom. Bevlogen leerkrachten spraken dagelijks met elkaar over hoe fijn het wel niet zou zijn als kinderen echte boekenwurmen werden. Hoe mooi het zou zijn als de bibliotheek het kloppend hart zou zijn van de school. Hoe geweldig het leesonderwijs kon zijn als ze maar niet zo slaafs die methode hoefden te volgen. De juffen op de school deelden deze dromen, maar één vraag bleef de oplossing in de weg staan: HOE?! Want Maria Montessori zelf had duidelijke lijnen op hoe kinderen konden leren lezen, maar leesplezier stond tijdens haar bestaan in de romantiek pas in de kinderschoenen. Met elkaar spraken ze dus maar over hun eigen lievelingsboeken en wat voor hen had gewerkt. 'Boekbesprekingen!' zei de één. 'Lees Koning van Katoren voor!' zei de ander. 'Maar dat doen we al!' zei de volgende. 'Dat boek is zeker 100 jaar oud!' zei een ander. Een gekibbel barstte los en de vergaderruimte vulde zich met gekakel waar een kippenhok niet voor onder doet. 'Stop!' zei het schoolhoofd, die tot dan toe stil was geweest. 'Als je blijft doen wat je deed, zul je altijd krijgen wat je kreeg. Misschien is het tijd voor wat nieuwe ideeën?'

'Nieuwe ideeën?' sprak iemand, die het deed klinken alsof er een groot monster de ruimte binnen was getreden. 'Maar we doen het altijd al zo! Wie durft er nu naar buiten om nieuwe ideeën op te doen?!' 'Wij wel!' klonk het in koor. Een juf met prachtige donkere krullen en een juf met de lange blonde haren stonden op en hadden zichtbaar pretlichtjes in hun ogen. 'Geef ons deze taak, en we zullen niet rusten tot we terugkeren met schatten aan informatie, tips en inspiratie.'

En zo geschiedde. De dappere juffen vonden hun weg naar Gouda, alwaar zij 3 goede feeën troffen. De goede feeën konden de gedachten lezen van de juffen en hadden dus nog geen half woord nodig om ze precies te geven waar zij voor kwamen. Stapels boeken schoven voorbij, uren aan informatie werden gedeeld en voorbeelden werden niet alleen gegeven maar ook uitgeprobeerd. De juffen leerden over Aiden Chambers, over lezen in lagen, over rijke taal en dat allemaal onder het genot van onbeperkte thee en goed gezelschap. Want van heide en verre waren juffen en meesters naar deze magische plek gekomen om de rijkdom aan kinderboeken met eigen ogen te aanschouwen en eigen te maken. Op dag 5 zeiden de feeën: 'Wij hebben nu alles gedeeld wat we wisten, ga heen en verover kinderharten met literatuur!' Ter afsluiting tikten zij alle aanwezige juffen en meesters op het voorhoofd met hun toverstaf magischerwijs begonnen de leerkrachten goud te gloeien. 'Neem dit beetje kinderboekenmagie mee, en weet, wij zijn gewoon hier wanneer je ook hierna nog vragen hebt!'

Met gevulde rugtassen keerden de juf met de krullen en de juf met de lange haren schoolwaarts. De anderen stonden hen al bij de opening op te wachten. 'En?!' spraken zij hoopvol in koor. De goudgloeiende juffen keken elkaar aan en deelden een veelbetekenende blik. 'We hebben veel geleerd, geoefend en een plan gemaakt.' sprak de blonde juf. Waarop de juf met de krullen besloot: 'Vanaf nu zal deze plek nooit meer hetzelfde zijn.'